Yay axşamıydı. Günəş artıq yerini bənövşəyi rəngə çalan səmalara vermişdi. Parkda əsən yüngül meh ağacların yarpaqlarını oynadır, yoldan keçib gedənlərin saçlarını sığallayırdı.
Oturacaqların birində yaşıl pencəkli, saçları ağarmış, baxışlarında dərinlik gizlənən bir kişi oturmuşdu. Dizinin üstündə bloknot, əlində qələm vardı, amma yazmırdı. Sadəcə baxırdı — uzaqlara, içində bir sual daşıyırmış kimi…
Bir az aralıda oturan iki gənc — bir oğlan və bir qız — onun sakitliyini görüb maraqlandılar. Qız pıçıltı ilə:
— O, şairdir… Tanıyıram, mətbuatda bir-iki dəfə şeirlərini oxumuşam. O gün də televiziyda çıxış edirdi. Adı… Adı nə idi? Aha, Elvin müəllim!
Oğlan cəsarətlə yaxınlaşıb soruşdu:
— Bağışlayın, Elvin müəllim, salam. Sizi tanıyırıq. Nə gözəldir şeirləriniz… Amma niyə belə fikirli oturmusunuz? Hər şey qaydasındadır?
Elvin müəllim başını qaldırdı, gülümsədi. Gözlərində yorğunluqla qarışıq qəribə bir təbəssüm vardı.
— Qaydasındadır… Yəni, nə qədər qaydasında ola bilərsə. Sadəcə, sevgi haqqında düşünürdüm…
— Sevgi? — qız maraqla yaxınlaşıb oturacaqda yer aldı. — Nə olub ki sevgiyə?
Elvin müəllim bir anlıq sükut etdi, sonra astaca dedi:
— Fikir verirəm ki, “sevirəm” sözü çox ucuzlaşıb. Dildə var, amma ürəkdə yoxdur. İnsanlar artıq sevgini yaşamaq üçün yox, sadəcə söyləmək üçün deyirlər. Elə bil bir növ dəbdir — yalandan sevirlər, sonra da unudurlar.
Oğlan başını tərpətdi:
— Doğrudur, indi hər şey sürətlidir. Münasibətlər də, duyğular da…
Elvin müəllim qələmini əlinə aldı, amma yenə yazmadı:
— Mən bu gün düşündüm ki, biz nəyin dəyərini qoruyuruq? Qiymətlər hər gün artır, amma eşqin, sevginin qiyməti günbəgün düşür. İndiki gənclər sevməyi seriallardan, sosial şəbəkələrdən “öyrənir”… Amma orda sevgi yox, rol var.
Qız sakitcə soruşdu:
— Bəs sevgi necə qorunur, Elvin müəllim?
Şair bir qədər susdu, sonra pıçıltı ilə dedi:
— Sevgi, qızım, sükutda böyüyər. Sözlər az olanda, baxışlar danışanda. Əgər bir kəsə ürəyinlə “sevirəm” deyə bilmirsənsə, o sözü heç dilə gətirmə… Mən indi onu düşünürəm. Kaş hər şey bahalaşsa da, sevgi bu qədər ucuzlaşmasaydı…
Bir anda parkda qəribə bir səssizlik hökm sürdü. Elvin müəllim başını yavaşca aşağı salıb dəftərinə bir misra yazdı:
“Kaş bütün qiymətlər azala, bircə
Eşqin qiymətini itirməyəydik…”
Oğlanla qız göz-gözə gəldilər. Qısa bir anlıq baxış, sanki sual kimi asıldı havada. Oğlan asta səslə soruşdu:
— Biz… biz doğrudanmı sevirik, yoxsa sadəcə deyirik?
Qız cavab vermədi. Sadəcə baxdı. Baxışlarında bir tərəddüd, bir düşüncə vardı. Sükut onların arasına da köçmüşdü. Elvin müəllim isə artıq yazırdı — sanki həmin sualdan ilham almış kimi…
Qız cavab vermədi. Sadəcə baxdı. Baxışlarında bir tərəddüd, bir düşüncə vardı. Sükut onların arasına da çökmüşdü. Elvin müəllim isə artıq yazırdı — sanki həmin sualdan ilham almış kimi…
O an qaranlıq yerə daha sıx enməyə başladı. Park lampaları bir-bir yanır, sarımtıl işıq yarpaqların kölgəsini yerə salırdı. Uzaqdan bir musiqi səsi gəlirdi — yəqin ki, kimsə telefondan klassik bir melodiya səsləndirirdi. Hər şey adi görünürdü, amma havada dəyişmiş bir şey vardı.
Oğlan və qız bir müddət susdu, sonra oğlan yavaşca dilləndi:
— Məncə… sevgi bəzən bir cavab deyil, bir axtarışdır.
Qız başını tərpətdi, baxışlarını göyə dikdi:
— Bəlkə də… bəlkə də sevgi, cavab tapmaq deyil, bir yerdə susmağı bacarmaqdır.
Elvin müəllim yenidən yazmağı dayandırdı, onlara baxdı və gülümsədi. Qələmini dəftərin üstünə qoyub dedi:
— Əgər bu axşam siz bir sual üzərində düşündünüzsə, demək, sevginin qiyməti hələ tam itiməyib. Sualların olduğu yerdə, demək gerçək nəsə yaşayır…
Ayağa qalxdı, yavaş addımlarla parkın dərinliyinə doğru getdi. Arxasında yüngül meh, yerə düşən yarpaqlar, bir də düşüncəyə dalmış iki gənc qaldı…
Şərafəddin Ilkin
AYB-nin üzvi, Prezident təqaüdçüsi
