Etibar ƏBİLOV
Böyük şair Vaqif Bayatlı Odərin şeirlərinı dərk etməyə çətinlik cəkirəm.
Ona görə yox ki, onun şeirləri anlaşılmazdır, əksinə, onun qadər aydın yazan şairlər indi az qala barmaq hesabıdır.
Sadəcə olaraq bu şeirlərlə ruhən bağlantı qurmaq çətindir (bu ruhi bağlantını şeirlər özü tələb edir). Vaqifin şeirlənin alt qatı çox safdır, təmizdir. Şeirlərdəki fikirlər, məna tamam başqa,müqəddəs, ali bir aləmin ab havasını daşıyır özündə. Biz o dünyaya vaqif deyilik, düzdür, bəzən o aləmi qismən hiss edə bilirik,amma çox az qismini.
Yəni o aləmlə tam rabitə yarada bilmirik. Günahlardan arınmayan insan Vaqifin şeirlərini tam başa düşə bilməz. Vaqif özü də cismən bu dünyanın adamlarına bənzəmir. Mən onun ağaclarla söhbət etdiyinin çanlı şahidiyəm. Bir parkda, sübh vaxtı özü ilə söhbət etdiyini də görmüşəm. Yaxud da elə həmin parkda bir fidan çiçəyin qarşısında əyilib bir saata yaxın həmin çiçəyi dinlədiyini (bəli məhz dinlədiyini) də ğörmüşəm. Və onun bu mübhəm söhbətləri mənə o qədər təbii gəlib ki… Ən əsası isə müşahidələrim nəticəsində onu da bilmişəm ki, söhbət etdiyi ağac da onunla söhbət edir, və yaxud hiss etmişəm ki, o özü-özü ilə yox, bəlkə də öz ruhu ilə söhbət edir. Və yaxud həmin fidan çicək ona gül dilində ətir dolu misralar pıçıldayır. Məhz buna görə Vaqif Bayatlı özü də şeirləri qədər safdır, təmizdir…
Günaha batmış dünyamızda, Vaqaf kimi bir insanın yazdığı şeirləri tam anlamaq mənim üçün bu mənada cətindir… Amma gül ətirli, təmiz ruhlu bu şeirləri sevməmək də mümkünsüz… çünki o təmiz ruhdan,gül ətrindən mənim mənəviyyatıma da müəyyən qədər pay düşür…
