Nəriman TOLIŞİ
(Şeirlər)
Bağışla, Yağış Allahım!
Unutdum səni,
atdın məni.
Ömrümün dodaqları cadar-cadar.
Bağışla, Od Allahım!
Saymadım səni–
şimşək olub çaxdın,
yandırdın məni.
Dərdlərim kösöv-kösöv.
Bağışla, Daş Allahım!
Adına “qara daş” dedim.
Başa düşmədim,
başıma düşdün.
Səni tanıdım—
Yaddaş Allahım.
Xəyanət etdin.
Unutdurdun mənə
genimi,
dilimi,
kimliyimi…
Bax haa!…
Adımı anmadığım gün
unudaram adını.
Sənə gələcəm, sənə–
Torpaq Allahım.
Vəfalımsan.
Cismindən yarandım,
qucağında yaşadım.
Bətnində yerim hazır.
***
Bilirsən saat neçədi?
Nə ölü,
nə diri,
nə bir canlı oyaqdır.
Bağışla, Allah!
Mən dərddən yatmıram,
Səni də qoymuram yatmağa.
Dərdləşməyə kimsəm yox…
***
Bir gün
zənginə –
birtəhər özümü toplayıb –
“bitdi”deyəcəyəm.
Ya da,
evdən kimsə
telefonumu götürüb –
“getdi”- deyəcək.
Hələ ki, sağam,
ağlım əfv etməz səni.
Ölsəm,
bil ki,
ürəyim bağışlayıb səni,
ömrüm kimi.
***
Bir zaman
etibarın qəsrində
divarın da qulaqları vardı.
İndi
inamın xarabalığında
qulağın da divarı var.
***
Daşın daş dərdi var,
Suyun su dərdi.
Dəlinin nə vecinə
ağıllının
bir sürü dərdi.
Çobanı ağladammaz
Firdövsi çəkən dərdi,
saqqalına axan yaş.
Onu qıran ayrılıq
sevdiyi təkə dərdi.
Nə var daşımağa,
olsa da sərt,
Min mərd dərdi?!
Canım hər dərdi dərdi.
GÜCƏ DÜŞƏR
Tükənsə sözün gücü,
söz gücə düşər.
Alar boynuna suçu,
düz gücə düşər
İnsan unutsa arı,
dil itirər açarı.
Xəcalətdən qızarıb
üz gücə düşər.
Yanar, oda meyilli,
Yaxar, yada meyilli.
Könlü qada meyilli
tez gücə düşər.
Ağıl gələr savaddan,
hörmət, izzət—saf addan.
Yoxsa, çıxmaz can oddan,
yüz gücə düşər.
***
Kimsən,
kimsənən olmayanda
bir park ağacına da
söykəyə bilərsən özünü.
Yox,
bənzədə bilmərəm
onlara səni.
Hər ötən
adını yazar üstünə…
“Küçə ağacları”dı
park ağacları…
***
Qan, adam!
Günəş çıxmır,
Günəş batmır—
baban səhv etmiş.
Keşniş, vəzəri, şüyüt…
göyərti deyil,
yaşılərtidir—
nənən səhv etmiş.
Maddənin ruh halındakı,
sifarişin olmadan,
səni
özünə qul yaratmış.
Barı,
sən səhv etmə!
QIRMIZI ADAM
Var yanlış,
var yalan.
Var “ağ yalan”,
var “qırmızı yalan”.
Başın ağrıyır – üstümə qaçırsan,
Dişin ağrıyır- üstümə qaçırsan.
Acından ölərkən –
tabağımı qucursan.
Balını yalayıb
barmağımı dişləyirsən.
Ölünü də
mənə boylanıb
dəfn edirsən.
Sənə “kiçik” deyənin
küçüyü olursan,
“məni dindirdi”- deyə sevinirsən.
Özüm ölüm,
İran canı,
çox qırmızı adamsan.
***
Mən bilirəm,
məndən soruş!
Gözlərinin içinə baxa-baxa,
elə susum ki,
yeddi arxandan keçsin.
