UŞAQLIĞIMIN İLK ŞƏHİDİ…
(Şəhla Vahid)
2-3 gecə idi anam evə gəlmirdi.Nənəmin gözləridən oğurlanıb kənd xəstəxanasına qaçdım.Həyətdə tanklar,hərbi maşınlar,təcili yardım maşınları,hərbi geyimdə əsgərlər var idi.
Maşınların arasından gizlicə keçib xəstəxanaya girdim.Kalidordan yanmış ət iyi gəlirdi,əsgərlərin ya Allah deyən yanıqlı səsləri eşidilirdi.Qapısı yarıaçıq olan palataya boylandım,içəridə 3-4 yaralı əsgər var idi.Əsgərlərdən birini üzü üstdə uzatmışdılar,beli elə yanmışdı ki,əzələləri aydınca görünürdü.Gözü böyümüş palataya girəndə əsgərlər təəccüblə mənə baxdılar.Kürəyi yanmış əsgər zorla gülümsədi:-Balaca həkim,kimi axtarırsan?
Gözümü əsgərin yanmış kürəyindən çəkmədən dilləndim:-Anamı.
Əsgər yenə güclə gülümsədi:-Anan həkimdi?
Tez sevincək dilləndim:-Hə,anam həkimdi,deyəcəm səni tez sağaltsın qorxma.
Əsgərin üzündə yenə o ağrılı,əzablı təbəssüm yarandı.-Get evə ağıllı bala,anan da məni,bu əsgər əmiləri sağaldıb gələcək.
Palatandan çıxdım,burnumda o dəhşətli,yanmış ət qoxusu,gözlərim önündə əsgərin ağrılı,əzablı təbəssümü..evə gəldim.
Gecə anamla nənəmin danışığından başa düşdüm ki,o kürəyi yanmış əsgər əmi ağrı şokundan rəhmətə gedib,şəhid olub.O,əsgər uşaqlığımın ilk şəhidi idi.O,əsgərin ölümü ilə anlamışdım şəhidliyin nə olduğunu..Harda bir açılmamış güllə tapsam gilizini söküb içindəki barıtı yerə töküb yandırırdım.Elə bilirdim ki,neçə əsgəri yaralanmaqdan,şəhid olmaqdan qurtara bilirəm.
Müstəqil.Az
