Müstəqil.Az həm türkcə,həm Azərbaycan dilində yazıb yaradan ,20 ildən çox Türkiyədə çalışmış həkim,şair Oqtay Şəfioğlunun yeni şeirlərini təqdim edir:
Oyuncaqlar
Komşularımız çok zengindi,bizse çok fakir..
Onlar buğday ekmek yerlerdi,
bizse mısır unundan pişmiş ekmek..
Yediyinde ağzında dilin cadar-cadar çatlardı,kanatırdı bazen…
Komşumuzun cocukları vardı beraber oynardık…
Cocukluk çok güzel,masum oluyor biliyormusunuz?
Her şeye doğru bakıyor,
masumca yaklaşıyorsun,hayat dolu oluyorsun..
Ben de öyleydim..
Komşularımız cocuklarına çeşit-çeşit oyuncaklar alırdı.
Benimse hiç bir zaman oyuncağım olmadı…
Hayalimde kurduğum bisikletimle dolaşırdım mahalleni,
başkalarının oynadığı oyuncaklara uzaktdan bakarak…
Çünki onlar buğday ekmeyi,bense mısır ekmeyi tadıyla büyüyordum.
Buğday ekmeyinin yumşaklığını hiss edermiş gibi ağzımı kanatarak yerdim sert mısır ekmeyini….
O cocuğun oynadığı kuklanın omuzunda üç düyme vardı.
Bir düymeye dokunurken şarkı söylerdi, bir düymeye dokunurken kollarını kaldırıb kafasını oynatırdı,
düymeye dokunurken hüngür-hüngür ağlardı…
Komşu cocuğunu seyr edirken dinlemek istediyim, en çok sevdiyim düyme ağladığı düymeydi…
O düyme benim hayatımı yansıtan düymeydi çünki…
Cocukların kırıb attığı oyuncakları çöpden toplar,tamir edib oynardım..
Bu ömrümüze biçilmiş yaşam tarzı kısmetimize yazılmış fakirlik elbisesi idi…
Günler geçti,yıllar geçti…Biz de büyüdük,komşularımız da…
Yaşadıkca onların başkalarını kullanarak ilerlediyini gördüm,
aynı cocukluğumuzda oyuncakları kırıb attıkları gibi…
Ben aynı cocuktum.
Komşuların kırıklarını toplayıp tamir ederek büyüyen cocuk..
Başkalarının hiç saydığı insani deyerleri önemseyib hiçden var eden cocuk…
Okudum…
Büyüdükce kırılıp atılan oyuncaklar gibi kullanıldığımı fark ettiyim zamanlar da çok oldu…
Bir insan nasıl kırılmış bir oyuncağa dönüşe bilir,onu da anladım……
BENİ MEZARA KOYUN
Beni mezara koyun,kefen istemem….
Acılarıma sarıyın beni…Çok çektiyim yetimlik acılarına…
Beni mezara koyun…
Bir zamanlar annemin söylediyi “can”sözüne sarıyın!
Kefene ihtiyacım yok,babamın hasretine sarıyın beni…
Demir gibi ellerini örtün üstüme…
Mezarıma su dökmeyin…
Sevdiyimin göz yaşları bana yeter..
Usandım bu hayattan,utandım bu hayattan.
Yaşam gözlerimde deyerini kayb etmiş,küçülmüş bir alın yazısı…
Beni mezara koyun,kefen istemem…
Ölmüş umutlarımın ahlarına sarıyın…
Hasretini yıllarca çektiyim,
hiç yaşayamadığım sevdamın şair kalbinde gömün beni!..
Beni şairlerin dert yüklü,vatan dertli şiirlerine sarın..,
kefenim şiirler olsun!
Səslən,gitaram!..
Səslən, gitaram..,
Ruhumun səsini duyanım mənim,
Tənha gecələrdə həyanım mənim…
Simindən ayrılan hər dalğalı səs,
Anamın laylasın söyləyər mənə.
Laylalar köpüklü ləpəyə dönüb,
Damcı səpələyər sahil sinəmə…
Son səsin ruhumda son nəfəs kimi,
Yanıqlı bir notla yetişər sıram,
Səslən,gitaram!..
Mizrab toxunduqca sinənin üstə,
Söylə,taleyimə qəm hekayəmi.
Gah “Segah” səsində anla dərdimi,
Bayatı-Şirazı ağlatsın qəmim…
Şuşada düşmənin mənimsədiyi,
Dərdə əsir düşən,yanıqlı tara,
Səslən,gitaram!..
Anamın səsiylə kövrəltdin yenə,
Acı qismətimi Muğamla köklə…
Səslən,bu dünyanın nə dərdi varsa,
Mən özüm çəkərəm,sinəmə yüklə….
Toxun,qoy sızlasın daş xatirələr,
Qoy qopsun közündən Qarabağ yaram,
Səslən,gitaram!..
Oxu,gözlərimdə nə varsa,oxu,
Həsrətin səsini çək sarı simə..
Susma,ağrılarım danışsın sənlə,
Əlim toxunduqca titrək səsinə…
Qorxma,ürəyimin qəm tellərinə
Toxundur mizrabı hey aram-aram,
Səslən,gitaram!..
