Adamın əhvalı gözlərindən, bənizindən bəlli olur- İlham Qəhrəman – şeirlər

 

Söz oğrularına

Telli balam,

Canlı balasını tanıyan kimi

şair sözünü, kəlməsini tanıyır…

Bar ağacı meyvəsindən, nübarından,

Deyim əyninə geydiyi

fikir paltarından tanınır.

 

Sərraf yaxşı bazarı malından,

Döyüşdən başsız qayıdan əsgəri

arvadı xalından tanıyır.

 

Adamın əhvalı gözlərindən,

bənizindən bəlli olur,

Sözünün başını tutanda

mənə gülmə – şair dəli olur.

 

Qulağına pıçıldayanda

eləsi var daş atır başını tutur, –

oğurluğu danır, telli balam.

Açıb ağartmaq olmur, –

üz üzdən utanır, telli balam.

 

Ayrılığın sabahı

Pəncərədən baxıram,

dilim adını pıçıldayır…

Adın dilimə gələndə

dodağım yüz yerdən çat verir,

dodağım uçuqlayır.

 

Sən gedəndən ölmüşəm

görünən də şəkildi, –

bunun niyəsi yoxdu!

Xəncərin qını, sapı var,

ağzı, tiyəsi yoxdu.

 

Eşq kor əlində çəlikdi,

o çəliyi apardın.

Aşiqə Haqdan mükafat

köləliyi apardın.

 

Qırmızı gey, nəzir de –

qaragünlü qarabəxt

hələ sənə əsirdi…

Sevgidən söhbət düşəndə

məni belə xatırlama –

“Bədbəxt oğlu, bədbəxt,

sevgi üstə əsirdi!”.

 

Pəncərədən baxıram,

dilim adını pıçıldayır…

Adın dilimə gələndə

dodağım yüz yerdən yarılır,

dodağım uçuqlayır.

 

Tapşırma

Əlim əlindən üzüldü,

Ya qismət, görəm-görməyəm.

Eşidirsən? Bir mənə bax!

Hərdən güzgüyə baxanda

Mənim gözümlə sənə bax!

 

Çiyələkli şeir

Çiyələk çiçəkləyir,

ləçəyində gülüşün.

Deməzlər oğurlayıb

təbiətin “əl işin”?!

 

Qırğın irəlidədi –

allanacaq yanaqlar.

Birindən dadmaq olar,

o birinə qınaq var.

 

Tellim

Şairin pay boğçasına

Qələmi söz deyər, tellim.

Sevən sevənin yolunu

Qaydadı gözləyə, tellim.

 

Barmaq sayında yaşam var,

Göydə Tək, Yerdə qoşan var…

Hər işi düzüb-qoşan var,

Nə deyim düzgüyə, tellim?!

 

Baş qırıldı künə qaldı,

Qalan ağzıgünə qaldı.

Hər xatirən mənə qaldı,

Sən özün özgəyə, tellim.

 

Gözəl və qoca

Bir gözəl görən qocanın

tutduğu ilk tədbir

hisslərinin həbsidi.

Gözələ baxmaq onunçün

rəqqasın qəbri üstündə

çalınan “Tərəkəmə” rəqsidi.

Bilmədim

Ayrıldıq – yenə başımdan

Səni çıxarda bilmədim.

Əvvəli ayıq olmadım,

Nə var axırda bilmədim.

 

Gecəni eşqə çalxadım,

Əyildim gülün qoxladım…

Mən ömrümü yağmaladım –

Qış da, bahar da bilmədim.

 

Təzə səfərdən düşmüşəm,

Atdan, yəhərdən düşmüşəm.

Elə bir dərdə düşmüşəm

Açıb ağarda bilmədim.

 

Gəraylı

Tellim, sevən yanındasan,

Aç könlünü – pərdələmə.

Sevən umacaqsız olmaz,

Ayıb tutub pərt eləmə.

 

Daş nə edir – şüşə bilər,

Can nə çəkir – köşə bilər.

Dərdlər gözdən düşə bilər,

Hər bir dərdi dərd eləmə.

 

Adı saxlayan urvatdır,

Saxlaya bilsən sərvətdir.

Şair quruca bir addır,

Adımı çox vird eləmə.

 

Fərqanənin ölümünə

Elegiya

Narıngül, Şəfəq, Məlahət,

Faiq,  mən, Aləmzər, Qiymət…

Əyləşdik yan otaqda

ölümünü qarşılamağa.

Ayıbımıza gəldi, ölüm olsa da,

dost adını deyib gəlir.

Axı o da bekar deyil,

hardasa işini qoyub gəlir.

Faiq dözmədi, çıxdı…

Bilirsən, Faiq dildən pərgardı.

Bəlkə də, ölümü dilə tutmağa,

Bir hovur ləngitməyə,

başını qatmağa çıxdı.

Ondan olsa, ölümün

gələn yolunu düyə bilərdi,

Ölümün üzünə qırmızı

burda yoxsan deyə bilərdi.

Ölüm də ölümdü ee…

Gələndə heç nəyə baxmaz,

gözaltısını buraxmaz.

Qəfil sən olan otaqdan şivən qalxdı,

Elə bil əlahəzrət gəlmişdi

əsgər kimi ayağa durduq.

Aləmzər titrəyirdi əsim-əsim,

Öz aramızdı, hesabınan gərək

ölümün bizdən inciməsin.

Səninki də belə yazıldı,

dərgaha oxunmağa o yazı getdi,

Narahat olma, yaxşı pay apardı,

ölümün bizdən razı getdi.

 

2

Zalım, sağlığında inanmazdın…

İlqar büzüşüb bir sifətə düşdü,

üzünə baxmağa gücüm olmadı.

Yəqin, ona yanırdı siqaretiynən –

sənə qıyan ölümə öcü olmadı.

Bu necə ölümdü, Fərqanə, –

mağarın qurulmadı, üçün olmadı?!

 

“Bacın qurban!” deyərdin…

Yaxşı qardaşın bu şeiri yazmağa əli gəlməz.

Allah görür – sənin ölümünə də

pis deməyə dilim gəlməz.

Adını çəkirəm, Fərqanə,

Bəlkə, bir işim düşüb elə,

adam bir haya çıxmazmı?!

Qardaş deyən bacı qardaş gələndə

durub qapıya çıxmazmı?!

 

Doğrandın bıçaqlara,

bıçaqlar ağzında getdin.

Ona yanıram – qışa dözdün,

fəslin yazında getdin.

 

Doğrandın bıçaqlara,

dözümünlə sirr oldun,

Can, ay bacım! Sağalmaq umuduna

Təbrizin yollarında yesir oldun.

 

Fələk bir oyun oynadı,

bağlanmayan yer qalmadı…

Yaxşısı bağlandı, pisi bağlandı.

Səni gördü dünya qarışdı,

umudunun qapısı bağlandı.

 

Özünü xəstəliyə də sevdirdin,

Çox xəstəliyin altın çəkdin,

Çox xəstəlik başına gəldi.

O qədər sadə idin,

Nicat da ürəkləndi, yasına gəldi.

 

Bir dəvətdən qalmırdın,

hər dəvətə varırdın…

Yarımcanla, ağrıyla,

yenə məclis aparırdın.

 

“Ulduz”da hamıya istisi çatan,

korun yanan ocaqdın.

Dəfninə çata bilmədim,

qəbrinə qələm qoyacaqdım.

 

Yarpaqdan tutulan ipək misallı,

nə darda, nə möhnətdəsən, şair.

Qəşəm ünvan soruşurdu,

dedim cənnətdəsən, şair!