Təranə FAZILQIZI
(HEKAYƏ)
Kəndin kənarında salınmış həyət bir zamanlar uşaqların ən çox oğurluq etdikləri meyvə bağlarından idi. Qapının girəcəyindən evə doğru uzanan asfalt zolağın hər iki tərəfində boy verən ağaclar, sıra ilə əkilmiş güllər ev sahibəsinin səliqə-sahmanından xəbər verirdi. Gəlib keçənlər “balaca cənnət”- deyərdilər bu həyətə.
Gülsənəmin həyat yoldaşı Arif bir gecənin içində qəfil ürək tutmasından dünyasını dəyişmişdi. O, Arifdən miras qalmış bağı qoruyub saxlamış, ərinin ruhuna hörmət olaraq ona düşən elçilərdən imtina etmişdi. Bircə övladı Rüstəmi boğazından kəsib böyütmüş, ali təhsil vermişdi. Qəfil düşən qarışıqlıq, Qarabağ müharibəsi ananın oğul evləndirib, nəvə görmək arzusunu gözündə qoydu.
Bir çox ailələr kimi, Gülsənəm də 1990-1991 -ci illərin ağır günlərini yaşamaqda idi. Oğlunun cəbhəyə getmək istədiyini eşidəndə daş atıb, başını tutsa da, Rüstəmi hec cür fikrindən döndərə bilmədi. İlk aylar ondan telefon zəngləri ilə xəbər tuturdu. Sonralar bu zənglər də kəsildi. Rüstəm elə bil bir parça çörəyə dönüb göyə çəkilmişdi. Aylar illərə calanmış, Rüstəmin ölüsündən, ya dirisindən soraq verən, “gördüm” deyən olmamışdı. O idarə, o təşkilat qalmamışdı ki, Gülsənəm qapısını döyməsin, dərdini deməsin. Ərki çatan, ünü yetən, gümanı gələn hər yerə getmişdi. Ananın haləti artıq boğulan adamın saman çöpündən yapışmasına bənzəyirdi. Falçı, öncəgörən…daha kimlərdən oğlunu soraq almamışdı. Hamı deyirdi: – “Rahat ol, ana, get evinə dincəl. Xəbər olan kimi sizə bildirəcəyik. Xəbər isə yox idi. Ananın qəddi əyilmiş, ağlamaqdan gözləri tutulmuşdu.
O bir zamanlar əri ilə qurduğu bağ-bağçada tək-tənha qalmışdı. Kənardan xarabalığa bənzəyən həyət insana qəm-qüssə gətirirdi. İstər külək, yağış, qar olsun, fərq etməzdi Gülsənəm xala günün çoxunu həyətdəki skamyada oturub, gözlərini yola dikər, həsrətlə gələndən-gedəndən xəbər umardı. Qonşular nə illah etsələr də, onu həyətdən evə sala bilməzdilər. Dərd-ələmdən qadının beli bükülmüş, yumağa dönmüşdü. Bu dörd ildə ananın gözlərinin nuru getmiş, yatağa düşmüşdü…
Gözləmədiyi bir gündə çırağı yandı, ocağına gün doğdu. Qapısını döydülər, müjdə istədilər.
-“Ana, gözün aydın olsun, oğlun tapılıb. Sən demə, uzun illər ermənilərin əsarətində, işgəncəsində zülm çəkib.”
Eşitdiyi sözlərə inanmasa da, ananın gözlərində sevinc işartısı göründü. Yatağından qalxıb xəbər verəni müjdələdi, yır-yığış etdi, ocağına bayram ovqatı qatdı. Bir neçə gün də gəlib beləcə keçdi. Qapının ağzı adamla dolu idi. Məktəblilər, böyüklər, hər kəs sevinir, ananın sevincinə şərik olurdu. Nəhayət ana və oğulun görüş məqamı gəlib çatdı.
Anaya sarı iki nəfər gəlirdi. Onlardan birinin əlində əsa vardı, beli bükülmüş, qaməti əyilmişdi. Deyəsən gözləri görmürdü. Çünki qorxa-qorxa yeriyirdi, yanındakı sağlam cüssəli, ağ köynəkli adam qolundan yapışmışdı.
Ana gördüyü mənzərədən sarsılmışdı. Bilmirdi ona tərəf əzabla yeriyən oğlunun halına ağlasın, ya sevinsin..
