ATA ƏLLƏRİ
Yeddi arxamızın adına arxa
o əllər heykəldi, zəhmət heykəli.
Yetənə deyərdi: “Bu çörək haqqı
torpağın belindən gəlibdi əlim”.
Əlləri iş deyib şam kimi yandı –
torpağın anası olardı atam.
Namaz qılmaq üçün su tapmayanda
torpaqla dəstəmaz alardı atam.
Yarandı bir ovuc torpaqdan yana,
alın təri ilə sulanan əli.
Bircə söz bilərdi – kəs, at o yana
it –qurd ətəyində sülənən əli.
Deyərdi: “Kəmfürsət yuxudu ömür,
bir göz qırpımında sönür bir ili.
Torpaq anamızın ruhudu ömür –
əkinçi əliylə ölüb-dirilir.
Yay ki, ocağından xatircəm oldu –
qış, qapı kəsməmiş düşər soyuqlar.
Əlin də alovu sətəlcəm oldu –
torpaq üstüaçıq yatıb soyuqlar”.
Əmək müəllimim o əllər özü,
əkin-biçin dərsi keçdi özümə.
“Holavar” nidalı “halal var” sözü,
analıq elədi ana dilimə.
O əlin səməni rəngli nəfəsi,
oyatdı torpağı əlimlə hər gün.
Bircə an gəlməsə o əlin səsi,
əllərim dönərdi əlilə bir gün.
Bir yaz qara geyən gördüm səsini;
o əllər torpağa ağı deyirdi.
O əllər torpağa: “Xoş gördük , səni,
gözümün qarası-ağı!” deyirdi.
…Əlinin gözünə torpaq tökdü vaxt,
yenə də doymadı torpaqdan gözü –
Əlinin gözünə ölüm əkdi baxt,
olum çiçəklədi əlinin izi.
Layihənin Kamalə ABİYEVA təqdim edir