Qapı açanım… Meyxoş Abdullahın yeni hekayəsi 

( Qız balalarımıza itahf olunur…)

… Arvadı iki oğlan uşağından sonra, ona gözəl bir qız uşağı da dünyaya gətirmişdi. Qız övladının doğulması Əziz müəllimi o qədər sevindirmişdi ki, fərəhindən bilmirdi nə etsin. Hətta, iki oğul balası dünyaya gələndə o, heç belə sevinməmişdi.
Əziz müəllim bütün qohum-əqrabasına, dost-tanışlarına xəbər edib bildirmişdi ki, qızının doğulması münasibətiylə hamıya yaxşı bir qonaqlıq verəcəkdir.
Ona görə də, Əziz müəllimi istəyən bütün yaxınları qonaqlığın veriləcəyi günü gözləyirdilər.
Təyin olunmuş gün gəlib çatanda, nəinki, qonaqlar, hətta, Əziz müəllimin öz ailəsi də, bu böyük ziyafət məclisinə görə təəccübdən gözləri dörd olmuşdu.
Onun təşkil etdiyi qonaqlıq elə bir möhtəşəm qonaqlıq idi ki, elə bil, Əziz müəllim qız balasının dünyaya gəlişi münasibəriylə məclis yox, ona toy edib köçürdürdü. Yemək, içməkdən tutmuş musiqiçilərə qədər hər şey gözəl idi. Stolların üstündəki bahalı içkilər, şirniyyatlar, mer-meyvələr, şişlərdə isti-isti ortaya gətirilən müxtəlif cür kabablar hamını heyran etmişdi.
Bu naz-neməti, dəbdəbəli ziyafəti görən adamların beynində br sual dolaşırdı. Axı, Əziz müəllim oğul balaları dünyaya gələndə də qonaqlıq vermişdi. Amma onun verdiyi o qonaqların heç biri buna bənzəməmişdi. Bu adi qonaqlıq deyildi, əməlli-başlı bir toy məclisi idi. Bu toyda bircə, bəylə, gəlin çatışmırdı.
Hamı maraqla bir-birinin üzünə baxaraq, çiyinlərini çəkirdilər. Hətta, iş o yerə gəlib çatmışdı ki, Əzizi müəllimin yaxın dostu Şükür müəllim yerindən qalxıb soruşdu ki; – Ay Əziz müəllim, axı sənin oğlanarın dünyay gələndə bu cür qonaqlıq verməmişdin? İndi nə oldu ki, sən birdən-birə qızına belə qonaqlıq təşkil etmisən? El-obamızda, ta qədimdən adət-ənənə olub, ata-ana oğul övladları dünyaya gələndə daha çox sevinirmişlər, qurban kəsirmişlər. Çünki, “oğlan düşmən çəpəridir”, – deyiblər. Amma “qız yükü, duz yükü məsəli də var ha…”
Şükür müəllimin bu sözləri məclis iştirakçılarının ürəyincə olduğuna görə, onu yerbəyerdən alqışladılar.
Əziz müəllimin kefi kök idi. Biri birinə deyər e, elə bil, gözləri göydən ulduz dərirdi. Qızının şərəfinə yaxşıca yeyib, içmişdi. Hamıyla deyib, gülür həmişəkindən ikiqat şən görünürdü. O ayağa qalxıb məclisin başına keçdi və üzünü qonaqlara tutub dedi:
– Hə dostlar, bilirəm hamınız maraqlanırsınız. Maraqlanırsınız ki, Əziz müəllim bəs, iki oğlu üçün, niyə belə məclis təşkil etmədi? Hə, doğrudur? – deyə o yerində ləngər vurdu. – Haqlısınız, hamınız haqlısnız… Əgər, doğurdan da, bu sizin üçün maraqlıdırsa qoy onda deyim. – Bilirsiniz, əzizlərim, həyat yoldaşım, Əfsanə xanımla toy gecəmizin axşamı qərara gəldik ki, bu üç günü otaqdan bayıra çıxmayaq. Kim də otağa gəlmək istəsə, ona da qapı açmayaq. Doğrudur, bu olduqca çox çətin bir qərar idi, valideynlərimiz, yaxınlarımız vardı, onlardan hər biri, hər an qapını döyə bilərdi. Amma şərtləşdiyimizə görə, kim olur-olsun ona qapını açmayacaqdıq.
Bu sövdələşməmizin üstündən bir gün keçdi. Səhəri gün günortaya yaxın otağımızın qapısı döyüldü. Hər ikimiz bir-birimizin üzünə baxıb qımışdıq. Görəsən kim ola? – düşündük. Qapı təkrar döyüləndə anamın səsini eşitdik.
– Oğul, Əziz, sənə qurban, atanla darıxdıq. Dedik ki, gəlib sizinlə bir az oturub, söhbət edək. Yəqin evdəsiniz, bala?
Səsimizi içimizə salıb susduq. Doğrusu, belə bir vəziyyətin olacağını gözləmirdik. Az keçməmiş qapı yenidən döyüldü. Bu dəfə atamın zəhmli, boğuq səsi eşidildi:
– Oğlum, evdəsiniz? Anan əl çəkmədi. Dedi ki, gedək hökmən uşaqlara bir baş çəkək.
Kirimişcə evin içində həyat yoldaşımla bir-birimizin üzünə baxdıq. Onun üzündəki cizgilərdən hiss edirdim ki, verdiyimiz sözə əməl etməyimizi istəyir. Elə mən də o fikirdə idim. Axı, şərtləşib, bir-birimizə söz vermişdik.
Üçüncü dəfə qapı döyüldü… Ürəyim ağrısa da, qapını açmaq fikrim yox idi…
Bir azdan atamın boğuq səsi yenidən eşidildi. Bu dəfə anamı danlayaraq, deyirdi:
– Mənim sözümə heç qulaq asmadın da. Sənə dedim ki, yaxşı deyil, cavandırlar, gedib narahat etməyək, sonra gedərik. Sən isə mənə qulaq asmadın. Ehh, sənə nə deyim, ay arvad, gördün də?..
Anamın sözü lap cızdağımı çıxartdı.
– Yox, a kişi, evdə olsaydılar açardılar. Mən oğlumun xasiyyətini yaxşı bilirəm. Yəqin, harasa gediblər? Neynək, sən Allah deyinmə, gedək başqa vaxt gələrik.
Onlar çıxıb getdilər.
Ata-anama qapını açmadığıma görə yaman utandım. Belə olacağını, doğrusu, gözləmirdim. Amma çətin də olsa, verdiyimiz sözün üstə durmağımız bizi bir azca sevindirirdi. Bunu həyat yoldaşım Əfsanə xanımın üzündəki təbəəssümdən də sezmək olurdu.