Sevdiklərim

Üzümə ağ oldunuz,

dost bildiklərim,
üzünüz ağ olsun,
qara rəngi heç sevmədim…
Günümü zəhər edən
Xəstəliyimin adı şəkər –
şirinliyimdən bəhs etdiz elə
çəkdiyim acıdan xəbər tutmadız…
Barmaqlarımın ucu boyda olan sevincimi

paylaşdım sizinlə, sevdiklərim,
çəkdiniz başınıza pivə parçı kimi –

yanğınınz soyudu.

Ayaq barmaqlarımdan başlayan ağrılarım
ürəyimdə qalaqlanan acılar idi,
siz onu görə bilmədiz –
dost başa baxar,
siz düşmən deyilsiz…

 

 

Xəbər göndərin ona

Xəbər göndərin ona
deyin, ölməmişəm mən
Həyatından getmişəm
yuxuna gəlməmişəm mən?

 

Deyin, neçə il qabaq

səni atıb gedəndi.
Ürəyi səndə qalıb
gəzdirdiyi bədəndir.

 

Dağım olmuş sinədə

dağlanır arzusu da.
Göz yaşından boy atıb
cücərir ruzusu da.

 

Deyin ki, əvvəlkidir,

dəyişməyib, həməndir.
Səni ürəkdən sevib;
həm o zaman, həm indi..

 

Heç nə boşalda bilməz

ürəyinin yükünü,

sənin adına tutub
qəm adında mülkünü.

Qayıt gəl

İndən belə göz yaşına rəhm elə
indən belə gəlirsənsə, qayıt gəl.
Üz gözünü turşutmağa əsas yox

yatmışları silkələ gəl, oyat gəl.

 

Dərdim mülkdür ürəyimdə, – daşınmaz,
daş yumşalar, daş nazilər, daş anmaz

Aparıbsan sevincimi, daşınmaz
sənsiz mənə, məndən sənə, boyat gəl

 

Söz danışmaq, düz danışmaq səninki
sevincini parçalamaz qəmin ki…

Hər şey elə həmənkidi, həmən ki

Ürəyini gəl buz elə, soyut gəl.

Çağır məni

Tanrım özün bilirsən ki
ətraf necə sıxır məni
səs ver, uzat əllərini

öz yanına çağır məni.

Zərrə-zərrə kiçilirəm

Qurtum-qurtum içilirəm

Görürsən ki  keçilirəm

Yetən bilir cığır məni..

Hanı o gün; nadinc, dəcəl
Belə üzül, belə incəl
yaxın qoymur zalım əcəl
yetim məni, fağır məni…

 

İlahi, rəhm eləmə

Üzümü söykəməyə gövdəndə yer gəzirəm

budaqların qol kimi sarmaşmır daha mənə,

qaranlıq dərə bilib ovcumda əl gəzirəm

qoşa əlin ovucu, qaranlıq kaha mənə…

İlahi, daha rəhmin gəlməsin mən zalıma
çöhrəmdə sevinc nədir,

kədər də donmaz daha

bu mənasız həyatda çiynimi söykədiyim
bu ağac budağına

quşlar da qonmaz daha…

Gözlərimin işığı öləziyib şam kimi
əriyib yoxa çıxır qəlbimin nisgili də.

Bir həyatın dibindən boylanıb üzü bəri

alın yazım oxunur … oxunur kölgəlikdə.

Daha heç nə qəlbimin sarı simini qırmaz;

nə bacımın göz yaşı, nə anamın ağısı

çiynimi söykədiyim bu ağacın gövdəsi

üzümü söykədiyim yarpaqların ağrısı….

İlahi, rəhm eləmə, qoy uzansın bu ömür
yaş olan yanaqların tamı, duzu bilinsin
İlahi, qələmindən boy verən alnımdakı
hər yetənə oxunan yazıların silinsin

 

Mən quru yarpaqlar misali kimi

Sən Allah, get daha, işin-gücün var

bu mənim işimdi, sənə nə qalıb

yaşadım, ya da yox, heç də darılma

qaraltma qanını məndən ötəri!

 

Allahdan oyana kimsəm tapılmaz

səndən də bu yana kimim var axı

qalmışam arada, çox uzaqsınız

nə səni atıram, nə də Allahı.

 

Amma ki sən mənə baş qoşma daha

bir ovuc su verən tapılar mənə

üzümü görməzsən, niqab kimidir-

arxamca bağlanan qapılar mənə.

 

Bir ovuc su dedim, dodaqlarımın

səhra cadarına məlhəmdir deyə

səni axtarmaqdan ayaqlarımın

heyi də yox idi ta yeriməyə

sən allah, öz dərdim başımdan aşır

sənin işlərin də az deyil axı

hələdə ümidlə sübhü gözləyib

oyaq qarşılayıram gələn sabahı

 

Mən quru yarpaqlar misali kimi

ovuca alınsam ovulmaqdayam

elə kövrəlmişəm sarı sim kimi

dillənsən toxtayıb ovunmaqdayam

daş ki daşımıram… olub keçəni

içimdən kənara qoya bilmirəm

yazıq ürəyimə bir ovuc xoş gün,

bir udumda sevgi…doya bilmirəm

 

elə istəyirəm gəlsin xoş sabah,

elə istəyirəm…

gəlmir, nə edim.

Pərviz Cəbrayılın bir şerinə koment

 

Sən ölməyə tələsmə
ölüm düşüb tıxaca…
Mənə gəlsin, ya sənə?-
açılacaq yol haçan…

 

Fikirləşir eləcə
deyən bir şey alınmır
ömür bəxşiştək gəlir
ölüm pulla alınmır..

 

Bu günü yaşamadım

Səhəri açdım…
Yata bilmədim ki.
Aranı dağa, dağı arana da

“daşımadım”.
Bu günü silirəm təqvimdən
Bu günü boşa verdim,

yaşamadım…

Yosunlar kəfənim olsun

(“Turala yazdığım şeirlər” silsiləsindən)

bu şəhər, bu səhər yad adam kimi
üzümə gülmədi, baxmadı mənə
sən şeir yazdığın ulduzlu səma
damından su daman daxmadı mənə

məni saxlamağa çalışma, bala,
zənciri qırılan lövbər kimisən…
asıbsan özünü dor ağacından
havasız yellənən yelkən kimi, sən

atacam özümü bu gur sulara
dalğalar nəşimi yusun, nə olar
bu qara ömrümün, düm ağ kəfəni
qoy olsun yam-yaşıl yosun, nə olar

Turalın  danışdığı ilk  günə

(“Turala yazdığım şeirlər” silsiləsindən)

Səsini eşitdim bala,
qulağım sevindi
bal arsı çaldı elə bil
dalağım sevindi

düyünü açıldı kələfin
sənsən, sənsən sələfim
baxçamda otum ələfim
alağım sevindi

səsində özünü gördüm
qapqara gözünü gördüm
yeridin izini gördüm
yolağım sevindi

 Sənə yat dedilər

Yuxuya verdilər səni,
yoxluğuna layla dedilər,
nənni yellədilər…
Bir gün hövlank
durdun yuxudan,
yenə “yuxuya get” – dedilər.
Xoşca yola saldılar
arxanca
əllərini yellədilər,
su səpmədilər
azadlığa çıxmağından

qorxdular