Etienne Volfs
Müasir Holland şairi
Noqtələr
Günün yox olmaq nöqtəsi
Gözdən başlayır.
Yuvarlana – yuvarlana uzağa gedir nöqtələr,
Məsələn elə biri Günəş…
Qaranlıq səliqəli ağac gövdələri ilə astarlanır,
Yarpaqların altına dolur qaranlıqlar,
Günəş gələn kimi
Bir azdan uçacaqlar,
Gözün içindən ayrılan
Bir qara nöqtə kimi…
Əslində gözə ilişən
Hər nə var nöqtədir…
Gözə dəydi,
Gözdən uçdu.
Gözdən qaçdı.
Yenə də yavaş- yavaş
Ağaclar kölgələrinə çevrilir,
Qaranlıq, sərxoşdu,
Yenə bu axşam deyəsən…
Xəritə
Keçid yolu üçün
Xəritəni açırıq.
Gördüklərimizə baxın, dağ massivi…
Yığın – yığın adalar
Barmaq izləri kimi…
Yox olan kimsədən
Bir xəbər var,
Buz parçası kimi…
Özümüz də burdayıq,
Barmağımızın altında…
Təkçə gözə dəymir,
Görünmür,
Içimizdəki silsilə,
Axtarırıq yol xəritəsini
İçmizi görmədən…
Boz göyərçin
Küçədə bir fəryad qopdu…
Boz göyərçin uçdu…
Bir əl pəncərədən daşındı,
İşığı otaqdan uzaqda saxladı…
Bir uşaq qəflətən boğuldu,
Dalğalar saçlarını darayırdı.
Yosunlar ağ ciyərlərinə
Nəfəs vermək istəyirdi…
Boz göyərçin uçdu,
Fəryad kimi.
Boz göyərçinlə uçdu
Nəfəs də.
Tərcümə edən: Qəşəm Nəcəfzadə
