Şəhərin üzərinə sakit, incə bir yağış çökürdü. Küçələrdə adamlar tələsik addımlarla sığınacaq axtarır, damcılarsa elə bil öz ritmində, öz melodiyası ilə rəqs edirdi.
Elə həmin anda Leyla dayanacağa çatan kimi çantasını qucaqlayıb nəfəsini dərindən aldı. Günün yorğunluğu yağışın sərinliyinə qarışıb azacıq yüngüllük gətirirdi.
Dayanacaqda yalnız bir nəfər vardı — qara çətir tutmuş bir gənc. Leyla yanından keçib dayanacağın kənarında durdu, amma gözünün ucuyla hiss elədi ki, o gənc ona baxır. Baxışında nəsa sakit, tanış bir istilik vardı. Leyla gözlərini yağışa dikdi, amma ürəyinin içində qəribə bir titrəyiş dolaşdı.
Bir an sonra gənc çətirini azca Leylaya doğru uzadıb sakit səslə dedi:
— İslanırsınız… Mən paylaşa bilərəm.
Leyla başını qaldırdı. Gəncin gözlərində elə bir sakitlik vardı ki, yağışın bütün səsi sanki susdu.
— Hə… təşəkkür edirəm, — deyə pıçıltıyla cavab verdi.
Çətirin altında aralarındakı məsafə azaldı. Yağış damlaları çətirin kənarından süzülüb aşağı düşür, amma sanki onların arasında görünməz bir ip kimi incə, təmiz bir bağ yaranırdı. Leyla hiss elədi ki, həmin an yağış sadəcə yağmır — rəqs edir, və bu rəqs ikisini eyni ritmdə birləşdirirdi.
ətirin altında yaranan sükut narahat deyil, əksinə, qəribə bir rahatlıq gətirirdi. Leyla hiss elədi ki, o gəncin nəfəsi yağışın qoxusuna qarışıb havanı daha yumşaq edir.
— Mən Kamran, — gənc asta səslə dedi, çətiri bir az da Leylanın tərəfinə əydi.
— Leyla…, — deyə o cavab verdi. Bir anlıq adlarının şəhərin səsi içində necə uyumla səsləndiyini özü də hiss etdi.
Dayanacağa gəlməli olan avtobus gecikirdi. Ya da bəlkə, zaman onların üçün yavaşlamışdı. Yağış damlalarının çətirə toxunuşu melodiyaya çevrilmiş kimi idi.
Kamran gülümsədi:
— Bilirsiniz… mən yağışı çox sevirəm. Adamların qaçdığı havada nəsə təmiz bir şey var.
Leyla gözlərini yumub dinlədi: — Mən də… Yağış insanı sakitləşdirir. Elə bil bütün fikirlər yuyulub gedir.
Bir anlıq susdular. Sonra Kamran çətinliklə cəsarət toplayıb soruşdu:
— Sizi harasa aparım? Şəhərin bu tərəfi bu gün çox tıxaclıdır. Belə yağışda avtobus da gec gələr.
Leyla tərəddüdlə çətirin altından ona baxdı. Tanımadığı birinə “bəli” demək asan deyildi… Amma nədənsə Kamranın baxışında etibar oyadan bir sadəlik vardı. Həm də yağışın səsi içində bu təklif daha təbii, daha səmimi eşidilirdi.
— Bilmirəm… Doğrusu, bir az tərəddüd edirəm, — dedi.
Kamran təkid etmədən başını tərpətdi:
— Təlaş etməyin, sadəcə təklif etdim. Sizin rahat olmağınız daha vacibdir.
Bu sözlər Leylanı bir qədər yumşaltdı. O, çətinliklə də olsa gülümsədi.
— Yaxşı… Onda birlikdə gedək. Amma bir şərtlə — yağış dayanmasa, bir az gəzək. Mən belə havada şəhəri çox sevirəm.
Kamranın gözləri işıqlandı:— Ən gözəl razılıq!
Yağış bir az da gücləndi. Onlar çətiri paylaşaraq dayanacaqdan çıxdılar. Küçənin sarı işıqları altında yağış damlaları elə bil daha sürətlə, daha şıltaq rəqs edirdi. İkisi də sanki bu rəqsə qoşulmuşdu — addımları eyni ritmdə idi.
Sanki bu şəhərdə həmin anda təkcə onlar var idi…
Və yağış — ikisini bir-birinə yaxınlaşdıran görünməz bir sehrkar kimi.
Küçəni keçəndə Kamran çətiri bir az da Leylanın tərəfinə əydi, çiyninin islanmaması üçün. Leyla bunu görüb gülümsədi — elə gülümsədi ki, yağışın içində o təbəssüm sanki bir anlıq hava işıqlandı.
— Çox nəzakətlisiniz, — deyə o astadan dedi.
— Yox, sadəcə… belə olmalıdır, — Kamran cavab verdi. — Yağış altında iki adam heç vaxt tək olmur.
Leyla bu cümləyə cavab vermədi, amma ürəyinin içində nəsə titrədi. Sözlər çox sadə idi, amma içində qəribə bir istilik vardı.
Onlar sahilə doğru addımladılar. Dəniz qırağı yağışda daha sakit görünürdü, dalğalar yavaş-yavaş sahilə toxunur, külək sanki hər şeyi pıçıldayırdı. Leyla dayandı, çətirin altından dənizə baxdı.
— Uşaqlıqdan belə havada dənizə baxmağı sevmişəm, — dedi. — Elə bil içimdəki qarışıqlığı götürür.
Kamran onun yanında dayanıb gözlərini dənizə çevirdi:
— Sizin baxışınızda da dəniz kimi bir şey var…
Leyla təəccüblə ona baxdı:
— Necə yəni?
— Sakit görünür, amma içində çox şey gizlənir. Adam baxdıqca daha çox şey hiss edir.
Leyla çaşqınlıqla gülümsədi:
— Mənim haqqımda bunu demək üçün məni tanımırsınız axı…
Kamran çiyinlərini çəkdi:
— Bəzən bir hekayəni oxumaq üçün yüz səhifə lazım olmur. İlk cümlədən də nəsə hiss edirsən.
Leylanın ürəyi daha sürətlə döyünməyə başladı. Yağış damlaları çətirin kənarında axaraq aşağı düşürdü, əlləri isə çətirin sapına o qədər yaxın idi ki, barmaqları bir-birinə toxunmaq üzrəydi.
Bir anlıq susdu. Sonra Kamran asta səslə ona tərəf əyilərək soruşdu:
— Leyla… sizə bir şey deyə bilərəm?
Leyla gözlərini qaldırdı:
— Deyin…
Kamranın səsi dənizin səsinə qarışdı:
— Sizinlə bu yağışın altında gəzmək… çox xoşuma gəldi. Elə bil sizi çoxdan tanıyıram.
Sözlər havada titrəyib qaldı. Leyla gözlərini yayındırmadı, qaçmadı, gizlətmədi. Sadəcə asta bir nəfəs aldı və pıçıldadı:
— Mənim də…
Bu an onların barmaqları yavaş-yavaş toxundu. Heç kəs tələsmədi. Sanki yağış onların əvəzinə hər şeyi deyirdi.
Barmaqları bir-birinə toxunan kimi Leyla geri çəkilmədi. Bu toxunuş iradəsiz, öz-özünə yaranmış bir istilik idi — nə çox yaxın, nə də uzaq. Sadəcə iki insanın eyni ritmi tapması kimi.
Onlar sahildə addımlamağa davam etdilər. Yağış bir az yüngülləşmişdi, amma sanki rəqsi daha incə, daha melodik olmuşdu. Kamran çətiri bir qədər aşağı saldı ki, yağışın qoxusu daha yaxın olsun.
— Leyla… siz hər şeyi sözlə anlatmaqdan çox sükutla danışan adamlara oxşayırsınız, — dedi.
Leyla asta gülümsədi.
Bir neçə addım irəlilədilər. Sahildə köhnə bir çardağın altında dayandılar. Çardağın taxtalarına yağışın damcıları sakitcə toxunurdu. Leyla o səsləri dinləyə-dinləyə içindəki sözləri axtardı, amma tapmadı. Kamran bir az onu süzdü, sonra baxışlarını çəkmədən pıçıldadı:
— Sizi bu gün təsadüfən görmədim, Leyla… Siz məni dayandırdınız. Elə bil içimdə bir səs “ona yaxınlaş” dedi. Çətiri uzadanda isə… bilmirəm… sanki yağış bizi tanış etmək istəyirdi.
Leyla bir anlıq gözlərini endirdi. Bu sözlər həm xoş idi, həm bir az qorxuducu — çünki bu qədər səmimiyyət insanı müdafiəsiz buraxırdı.
— Kamran… mən ümumiyyətlə ünsiyyət qurmaqda çətinlik çəkirəm, — deyə asta səslə etiraf etdi. — Hər kəsə gülümsəyirəm, amma çevrəmə çox az adam yaxın düşür.
Kamran başı ilə razılaşdı:
— Mən hiss etmişdim. Bəlkə də elə buna görə… sizə yaxın olmaq istədim.
Bu cümlə Leylanın içində bir qapı kimi yavaş-yavaş açıldı. O qapının arxasında qorxu ilə yanaşı bir istilik də vardı.
Leyla dərindən nəfəs aldı, yağışın səsini dinlədi və sanki bu səs ona cəsarət verdi.
— Kamran… — dedi. — Bu gün sizinlə gəzdiyimə görə çox xoşbəxt oldum.
Kamran gülümsədi. — Mən də.
Bir anlıq sükut çökdü. Çardağın altında yağış musiqi kimi çalırdı. Kamran yavaş addımlarla Leylanın qarşısına keçdi. Gözləmədən heç nə etmədi, — sadəcə əlini irəli uzadıb soruşdu:
— Bir az da gedək? Yağış dayanmaq istəmir. Bəlkə onun rəqsini bir az da izləyək?
Leyla onun əlini tutmadı… amma qaçmadı da. Bir neçə saniyə düşündü, sonra barmaqlarını yavaşca onun barmaqlarının arasına keçirdi.
— Gedək, — dedi… və bu bir “bəli” idi — tələsmədən, amma dürüst bir “bəli”.
Onlar yenidən çətirin altına keçdilər. Bu dəfə çətir onların üzərinə daha geniş düşürdü. Sanki dünya bir az yığcam olmuşdu — yalnız iki nəfərlik.
Sahilin sonunda dayanıb şəhərin işıqlarına baxdılar. Yağış onların saçlarına, çiyninə toxunurdu. Kamran sakit səslə dedi:
— Bilirsiniz, Leyla… Mən yağışı çox sevirdim. Amma bu gün anladım ki, yağış adamı tək qoymur. İnsan istəsə… kimsə onunla yanaşı gedər.
Leyla çətirin kənarından süzülən suya baxdı, sonra Kamrana:
— Bəlkə də… bəlkə də bu gün yağış bizi tanış etmədi. Sadəcə cəsarət verdi.
Kamran başını salladı:
— Deyəsən elədir.
Onlar sahildən ayrılıb şəhərin işıqlı küçəsinə çıxdılar. Yağış yavaş-yavaş səngiyirdi. Leyla çətirin altından göyə baxdı:
— Dayanır…
— Bəlkə elə belə də yaxşıdır, — Kamran dedi.
Onlar çətiri bağlayıb bir-birlərinə baxdılar. Heç bir söz demədən — çünki
daha sözə ehtiyac yox idi.
Və Leyla düşündü ki, bəzən insan həyatında ən gözəl anlar böyük səs-küylə gəlmir. Sadəcə yağışın rəqsi ilə gəlir.
Və həmin gün onların hər ikisi anladı:
Bəzən bir hekayə yağışdan başlayır — amma heç vaxt yağışla bitmir.
