Sən mənim oduma qığılcımsan...

Sevil Azad qızı Ağayev Burhanın şeiri haqda yazır…

MƏNDƏN…
( Modern şeir. )

Məndən soruşursan sən kimsən?
Mən təkhecalı cavab verə bilmirəm…
Sən mənim oduma qığılcımsan…
Onu söndürmək olduqca çətindir…
Sən pəncərədən gizlicə girib kirpiklərimə düşən günəş şüasısan…
Tez-tez xəyal etdiyim xəyalımsan…
Dodaqlarında sevincli bir təbəssüməm…
Sevinc, sevgi və işıq ipi ilə səni…
Əbədi olaraq özümə bağlayaram…

Gözündə dəli bir sevda var…
Pəncərəmə yağan ilk yağış səsi və çiyinlərimi sığallayan mehsən…
Çoxdandır dərdindən xəstə olan mənəm..
Məni sağaldacaq dərman da sənsən…

Ovcun ovcumda, qəlbin qəlbimdə…
Bilirsən səni necə sevirəm…
Quru dodaqların suyu sevdiyi kimi…

Mən səni, dənizin küləyi sevdiyi kimi…
Gecənin ay işığını sevdiyi kimi…
Sevirəm…
Sən mənə fırtınalı sevgi gətirmisən…
Həyatın gözəl anları üçün yaşayıram…
Mənə yaxın olanda…
Mənim olanda…
Sənin sevgin, bütün qaranlıqlarda mənə yol göstərən parlaq mayak olur…

Ağayev Burhan.
15.12.2024

TƏHLİLİ:

Ağayev Burhanın “MƏNDƏN…” adlı şeiri müasir poeziyanın emosional dərinliyini və insan duyğularının bənzərsiz ifadəsini özündə cəmləşdirən təsirli nümunələrdən biridir. Bu şeir oxucunu ilk misradan etibarən daxili bir dialoqa cəlb edir:
“Məndən soruşursan sən kimsən?” – sual formasında başlayan bu bədii çağırış şairin özünüdərketmə, eyni zamanda sevgini izah etmə cəhdidir.
Şeir boyu müəllif sadəcə bir hissin deyil, bütöv bir emosional kainatın hekayəsini danışır. O, sevgini təkcə sözlərlə deyil, metaforlarla, təbiət obrazları ilə, gündəlik həyatın incə detalları ilə izah edir. “Sən mənim oduma qığılcımsan”, “pəncərədən gizlicə girib kirpiklərimə düşən günəş şüasısan” kimi misralarda sevgi, təsadüfi və qəfil baş verən bir hadisə deyil, ruhun dərin qatlarına sirayət edən, sakit, lakin güclü bir hiss kimi təqdim olunur. Bu, həm də sevdiyinin insanın həyatına necə sızdığını, onu nə qədər dəyişdirdiyini simvolizə edir.
Şair üçün sevgi sadəcə qarşılıqlı hiss deyil – o, şəfa, ümid, yaşamaq üçün səbəb, hətta ruhi bir sığınacaqdır. Misralarda “Çoxdandır dərdindən xəstə olan mənəm… Məni sağaldacaq dərman da sənsən…” deməsi bu sevgini həm də bir növ ilahi, müqəddəs bir qüvvə kimi göstərir.
Sevgi burada sadəcə hiss deyil, həm də poetik məkan və zaman anlayışıdır. Gözəgörünməz, lakin hər yerdə hiss olunan bir varlıq kimi təqdim olunur:
“Gecənin ay işığını sevdiyi kimi…”, “Dənizin küləyi sevdiyi kimi…” misralarında müəllif təbiət elementləri vasitəsilə hisslərinin təbii və dəyişməz olduğunu vurğulayır. Bu, insanın daxili dünyası ilə təbiət arasında qurulan körpüdür – təmiz, pozulmaz və əbədi.
Müəllifin poetik dili sadə görünsə də, bu sadəlikdə dərinlik və təsir gücü gizlidir. Bu, oxucunun da öz sevgisini, xəyallarını və xatirələrini bu misralarda tapmasına imkan yaradır. “Sənin sevgin, bütün qaranlıqlarda mənə yol göstərən parlaq mayak olur…” – bu misra şeirin kulminasiya nöqtəsi hesab edilə bilər. Çünki burada sevgi artıq sadəcə hiss deyil, həyatda istiqamətverici bir gücə çevrilir.
“MƏNDƏN…” şeiri müasir şeir texnikasından istifadə edərək klassik sevgi motivlərini yeni bir tərzdə təqdim edir. Bu şeir səmimi duyğuların, zəngin metaforaların və incə müşahidələrin harmoniyasıdır. Burada sevgi həm xəyal, həm reallıq, həm dərd, həm də şəfa kimi oxucunun qarşısında durur. Ağayev Burhan bu şeiri ilə sübut edir ki, sevgi – insanın özünü ifadə etməsi və yenidən kəşf etməsinin ən təbii, ən güclü formasıdır.