Məndən sevgi umma
Məndən sevgi umma – kədər aparıb,
Dənizin dalğası yuyub sahili.
Bu zaman özü də çox dəyişilib,
Yaman dəbə düşüb dövrü cahilin
.
Mən bu zaman üçün bir az gec qaldım,
Ötən zaman üçün tələsdim, amma.
Əvvəllər səni də əbədi sandım,
Sevgisiz qalmağa çalışdım — sanma!
.
Nədən alınmadı, nədən olmadı?
Nədən inanmadı nə istədi nə ?
Elə şübhə gəzdi, bəhanə gəzdi,
Yoluxdu ayrılıq xəstəliyinə.
.
Məndən sevgi umma – kədər aparıb,
Dərinə düşübdür gözlərim dərddən.
Özüm itirməyə aludə idim,
Elə dərd çəkməyə amanabəndəm.
.
Məndən sevgi umma – kədər aparıb…
Özüm öz əlimlə bada vermişəm,
Sevgi qumsalını dənizə verib,
Orda, uzaqlarda ada bilmişəm.
Deyil
Heç ürəyini sıxma,
Sən bilən,kitab deyil.
Bu Allaha ümiddir,
Bəndəyə xitab deyil.
.
Zərrə də ağlamıram,
Zərrə də qınamıram.
Çünki yaxşı bilirəm,
Bəndələr Allah deyil.
.
Nəsə qarışıb nəsə,
Səhvən gedib kiməsə.
Bu məktub kimi ömrüm,
Özümün vallah deyil.
.
Allah da evimizə,
Qonaq qismində gəlmir.
Həmişə mənimlədir.
Həqiqətdir ah deyil.
.
Canımda köz bağlayan,
Bir iki ümidim var.
Hərdən közü tərpənir,
Göz yaşım ahvah deyil
Buludlar dünyaçün
yağış ağlardı
Sevgi istəmişdim mən də bir zaman,
Daşdan dil istəyən o gül çağlardı.
Hələ yerin göyə sözü var idi,
Buludlar dünyaçün yağış ağlardı.
Qurd hələ quzuyla bir otlayırdı,
Hələ umacağım vardı – düzələr.
Kiminsə gələcək ümidi vardı,
İnci tək xoş günlər sapa düzülər.
.
Sevgi ərşə çıxdı, canı cəhənnəm,
İnsanlıq nə oldu, inam nə oldu?
İndi bundan sonra sevin gəl yaşa?
Hara qədər axı, bu yol nə yoldu?
.
Bir əlsiz, bir qolsuz yaşamaq olur.
Haqsız, ədalətsiz – çətindir, çətin!
Susdurub dünyanı ətalət, nifrət,
Sən də parçasısan bu kor zillətin.
.
Sevgi istəmişdim mən də bir zaman,
Daşdan dil istəyən o gül çağlardı.
Hələ yerin göyə sözü var idi,
Buludlar dünyaçün yağış ağlardı.
****
Əlinin içində
ovulmuş zaman dənələri
ömür qatarının
sonuncu tuneli.
Bu gün burda,
saralmış pəncərələrin
qırıq günəş işığında —
ölmək də olar elə,
kimsə xəbər tutmadan.
Qırmızı kəpənək səndəllərdə ayaqlarının uşaq çağında
qaçdığın yamac
sənə yalandan gülürdü.
İnanmışdın —
ona da, özünə də.
Nə o,
nə də özün
bir gün ağlamadı sənə.
Üzünə gülüb,
sənə yalan danışanların
ən böyüyü torpaq oldu.
Bir-bir doğmalarını uddu.
Bir gün uzanıb
qapqara torpağın üstünə,
qulaq verdin qaranlığa:
Nə qollarını açdığın göy,
nə ayağını möhkəm basdığın yer
yar olmadı sənə.
Hamısı düşmən çıxdı.
İndi —
əlinin içində
ovulmuş zaman dənələri.
Ömür qatarının
sonuncu tuneli.
Bu gün burda,
saralmış pəncərələrin
qırıq günəş işığında —
ölmək də olar elə,
kimsə xəbər tutmadan.
