AĞLADIM
(Babama)
Hasretin bağrıma, çöktü bu gece.
Yokluğun boynumu, büktü bu gece.
Damla damla, şafak söktü bu gece.
Yelkeni deryaya, saldım ağladım.
Acıyla saplandı, bir ok şurama.
Tabipler bulamaz derman yarama.
Her yerde hatıran, duruyor ama.
Hülyanla baş başa kaldım ağladım.
Sensizlik yürekte, dinmeyen sızım.
Gittiğinden beri, kış oldu yazım.
Kırıldı mızrabım, yaralı sazım
Sessizce söyledim, çaldım ağladım.
Sensiz hayat beni, mutlu etmiyor.
Çektiğim çileler, dertler bitmiyor.
Sen yokken nefesim bana yetmiyor.
Elime resmini, aldım ağladım.
Cerrahi, kokunu asla unutmaz.
Geceleri artık uyku da tutmaz.
Baba can, hasretin, beni uyutmaz.
Senli günlerime, daldım ağladım.
Hüseyin ŞAŞKIN
(Cerrahi)
TƏHLİLİ:
İnsan həyatında elə itkilər var ki, zaman keçsə də, o boşluq heç vaxt dolmur. Ata itkisi, məhz belə bir yoxluqdur — insanın içində sağalmayan bir yara, susmayan bir sızı, gecələr yuxunu qaçıran bir ağrıdır. Hüseyn Şaşkının “Ağladım (Babam’a)” adlı şeiri də bu əbədi həsrətin, qırıq-qırıq xatirələrin, vətərindən qopmuş bir musiqi kimi köksdə qopan ağrıların poetik ifadəsidir.
Şeir ata yoxluğunun bir övladın ruhunda necə iz buraxdığını dərindən göstərir. “Hasretin bağrıma, çöktü bu gece” misrası ilə başlayan şeir, dərd və həsrətin bir gecəyə necə sığmadığını, necə dağ kimi insanın üstünə çökdüyünü təsvir edir. Bu, yalnız bir gecənin qaranlığı deyil, həm də bir ömrün sönmüş işığıdır. Gecə ərzində səssiz ağlayan bir qəlbin fəryadı səslənir bu misralarda.
“Tabipler bulamaz derman yarama” misrası şairin çəkdiyi mənəvi ağrının dərinliyini göstərir. Bu yara fiziki deyil, içdən gələn və heç bir dərmanın sağalda bilmədiyi bir acıdır. Ata xatirələri hər yerdədir — bir köhnə paltarda, bir qoxuda, bir fotoda, lakin özləri yoxdur. Həyatın ən gözəl dövrləri atanın varlığı ilə mənalanır, onun yoxluğu isə həmin günləri yalnız xatirəyə çevirir.
Şeirin bəlkə də ən təsirli tərəfi, sadəliyində gizlənən dərin hisslərdir. Şair çətin söz oyunlarına, bədii çətinliklərə əl atmır. Əvəzində ürəyinin içindən gələn bir ağrını, olduğu kimi, oxucuya təqdim edir. Məhz bu səmimiyyət şeiri daha da təsirli edir. Oxucu bu misralarda yalnız şairin atasını deyil, öz atasını, öz həsrətini, öz göz yaşlarını da tapır.
“Gittiğinden beri, kış oldu yazım” misrası çox şey deyir. Atasız keçən günlər nə qədər günəşli olsa da, ürəkdə qış hökm sürür. Bu, daxili bir donma, həyatın dadını itirməsi deməkdir. Şair musiqi ilə ovunmağa çalışır: “Kırıldı mızrabım, yaralı sazım”, lakin o musiqi də yarımdır, çünki içindən gələn həsrətlə köklənib.
Şeir boyunca şairin əlində bir ata şəkli var. Bu şəkil yalnız bir görüntü deyil, həm də son ümid, son təsəlli, bəlkə də qırıq bir dialoqdur. Onunla danışır, ağlayır, dərdini bölüşür. “Elime resmini, aldım ağladım” misrası bu şəkli bir sirdaş, bir təsəlli vasitəsinə çevirir.
Son bənddə isə şair öz peşəsinə də toxunur: “Cerrahi, kokunu asla unutmaz”. Burada “Cerrahi” təxəllüsü həm sənətkar kimliyini ifadə edir, həm də bu sənətin belə bir dərdin qarşısında aciz qaldığını göstərir. İncəsənət, söz, musiqi — heç biri ata həsrətini unuda bilmir. Gecələr artıq yatmaq belə olmur, çünki ata yoxdur.
Hüseyn Şaşkının “Ağladım” adlı şeiri ata sevgisinin əvəzsizliyini, ata yoxluğunun necə dərin bir boşluq yaratdığını ustalıqla təsvir edir. Bu şeir yalnız bir şəxsi hissin ifadəsi deyil, həm də ümumbəşəri bir duyğunun — ata həsrətinin poetik rəsmi kimi oxunur. Sadə, səmimi və təsirli bir dillə yazılmış bu şeir, oxucunun ruhuna toxunur, ürəyinin gizli bir yerindəki acını oyadır. Bu, sadəcə bir ağlama deyil — bu, bir övladın atasına olan əbədi sevgisinin göz yaşlarında bərq vuran şəklidir.
✍ Sevil Azadqızı
Azərbaycan dill və ədəbiyyatı müəllimi. Filoloq. Ədəbi təhlilçi və tənqidçi. Şair.
15.08.2025
