Dünya bir rəngdədir ağrılarımla
İtsəm də itkilər dağıntısında,
Gəzsəm də kəndbəkənd, ölkəbəölkə,
Dünya bir rəngdədir ağrılarımla
Mən elə dünyayla yaşıdam bəlkə.
Ölüm də, unutmaq, unudulmaq da,
Fanidə əvvəlki qaydadır elə.
Ağrının da rəngi, məxsusluğu var
Yaşanar eləcə, gəlməz ki, dilə.
Zamanı, məkanı, taxtı, gərdişi,
Kim gəlib, kim gedib, hesabımı var?!
Sorma bu dünyanı saran süstlüyü
İnsan bapbalaca, dünya dardan dar.
Mən adda günahın ola
Tükənib son nəfəs kimi
Çəkdiyin hər dolu ahda,
Mən adda günahın ola,
Boğulasan bu günahda.
Mən cənnətəm, mən cəhənnəm,
Arzulama, məni belə,
Bihuş edib cənnətimdə,
Yandıraram yanğım ilə.
Günahdırsa adı əgər,
Bəxtəvər başına bunun,
Bir şey ki, yeri könüldə,
Kimə günah, kimə qanun.
Tanrı duası sayılar,
Bir hökmü vermişsə ürək.
Təki günahın mən olum,
Günahkarlar da sənin tək
Bir ovuc istək idi
Sovuşdu qar sevdam da,
soyudu isti hisslər.
Çox gecikdim vüsala
bəlkə də küsdü hisslər.
Bir ovuc istək idi
ovcumdaca əridi,
susdu o çılğın həvəs,
öz içində kiridi.
Ən işıqlı diləklər
ağrılara fon oldu.
Bir dünya həsrətimə,
istəyimə son oldu.
Ağaclar, adamlar
Həmişəyaşıl ağac görəndə
sevincə, kədərə
heç bir reaksiya verməyən adam görürəm elə bil-
mimikasız, həyəcansız adam,
həmişə havası eyni, hissləri eyni,
soyuq, isti,
sevinc, kədər
gedib çatmır ürəyinə qədər,
yayın ortasında təzə-tər ağac
yaşlananda da
saflığını qoruyub saxlamış,
ürəyinin təmizliyi gözündən oxunan adam kimidir,
tünd, cod, görünüşü boyat ağac
sifətində cəhənnəm gəzdirən,
bic, sirinsimiş adam kimi,
yastılanıb böyür – başına enlənən tikanlı kol
genindən gələn əyər-əskiyi özündə daşıyan adam,
ağacların çiçək vaxtı,
göyçək vaxtı,
yarpaq dövrü,
çılpaq dövrü,
insan yaşı, insan ovqatı…
